Για τον εαυτό του: «Όταν αγαπάς το παιχνίδι μπαίνεις να παίξεις και κάνεις το καλύτερο που μπορείς. Εγώ αυτό που είχα ήταν η αίσθηση του μπλοκ. Αισθανόμουν το που θα πάει η μπάλα και την ακολουθούσα. Μύριζα την πορεία της την κυνηγούσα. Σε ένα παιχνίδι κόντρα στην Ορεστιάδα με τον ΠΑΟΚ, φυσικά και με την βοήθεια των συμπαικτών μου, έτυχε να πιάσω πολλά μπλοκ. Θυμάμαι ότι με το σύστημα καταμέτρησης των 15 πόντων είχα πάρει στο τελευταίο σετ τους 13».
Δρίκος για Αμαριανάκη: «Είχε φοβερή διάμετρο χεριών. Το άνοιγμα των χεριών του ήταν για αθλητή ύψους 2.15. Συνεργαστήκαμε στη Νίκαια και τα πήγαμε μια χαρά ειδικά στο τέλος, μέχρι ο παλιός να γνωρίσει το νέο και το αντίθετο».
Για την ομάδα του, την Αγία Παρασκευή: «Για φέτος ο σκοπός μας είναι να παίξουμε όσο τον δυνατόν καλύτερα και να κάνουμε απολογισμό στο τέλος. Κακά τα ψέματα αν δεν υπάρχει κάποιος χορηγός από πίσω δεν μπορούν οι ομάδες να πάνε ένα σκαλοπάτι παραπάνω».
Για τον ΠΑΟΚ στον οποίο αγωνίστηκε: «Ο ΠΑΟΚ ήταν είναι και θα παραμείνει η πρώτη και μεγάλη αγάπη. Προσπαθήσαμε τότε να κάνουμε κάτι αλλά το μπάσκετ ήταν εκείνο που είχε τον πρώτο λόγο. Αυτός ήταν και ο λόγος που έφυγα από τον ΠΑΟΚ μιας και δεν μπορούσε να φτιάξει μεγάλη ομάδα για να πρωταγωνιστήσει. Έτσι έφυγα για να πάω στον Ολυμπιακό».
Για τον Ολυμπιακό: «Όταν είσαι οκτώ χρόνια σε μια ομάδα και παίρνεις τίτλους, ευρωπαϊκά Κύπελλα, παίζεις στο ΣΕΦ με 20.000 κόσμο, είναι λογικό ακόμη κι αν δεν είσαι Ολυμπιακός να γίνεσαι Ολυμπιακός. Έπαιξα στον Ολυμπιακό από το 1988 όταν είχε στόχο η ομάδα να γίνει μεγάλη και στην Ευρώπη. Είχε τον Μουστακίδη, τον Θεοδωρίδη και τον Τριανταφυλλίδη και πήρε εμένα, τον Ντράγκοβιτς και τον Λυκούδη. Ξένους τους Βίλντε και Ουρμπάνοβιτς, όλοι παικταράδες. Πήραμε πρωταθλήματα συνεχόμενα, Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα».
Γιατί πέταγε ταμπελάκια: «Μια φορά έχω πετάξει ταμπέλα και το πλήρωσα ακριβά. Ήταν στην Εθνική και τιμωρήθηκα με έξι μήνες. και δίκιο να είχα δεν έπρεπε να το κάνω».
Για τους μεγάλους άσους του παρελθόντος και την προσωπικότητα τους: «Εμείς τότε στον Ολυμπιακό αισθανόμασταν όλοι αυτοπεποίθηση και είχαμε ψυχολογία. Θέλαμε πάντα να παίζουμε ντέρμπι. Λέγαμε όλοι στον πασαδόρο δώσε μου την μπάλα να την τελειώσω. Το πιστεύαμε. Μπαίναμε στην Λεωφόρο και είχαμε απέναντί μας σπουδαίους παίκτες, τον Καζάζη, τον Τεντζέρη, τον Γόντικα. Απλά έτυχε τότε να έχουμε εμείς καλύτερη ομάδα και να παίρνουμε τα πρωταθλήματα».
Για τις διπλές μπάλες: «Σχεδόν όλοι οι κεντρικοί έκαναν και κάνουν διπλές μπάλες. Τους πιάνει τρέλα να κάνουν πάσα, είναι η τρέλα κάθε κεντρικού να γίνει πασαδόρος και εκεί γίνεται το λάθος. Αντί για πάσα μπρος πάνε για πάσα πίσω και γίνεται το λάθος».
Αν πηγαίνει στο γήπεδο για να δει τον Ολυμπιακό: «Έχω χρόνια να δω Ολυμπιακό. Δεν έχω πολύ χρόνο να δω αντρικό βόλει. Είμαι στις γυναίκες της Αγίας Παρασκευής. Είμαι στην Α2 και εκεί βλέπω ματς. Είναι τυχαίο που δεν πηγαίνω. Χτυπάνε μόνο τηλέφωνα από φίλους και συμπαίκτες για ευχές. Προτάσεις έχω από εκεί που με παίρνουν τηλέφωνο. Δέκα χρόνια στην Α2. Πριν από τρία χρόνια είχε περάσει από το μυαλό μου να γίνω προπονητής στην Αγία Παρασκευή κι έγινα. Τίποτε άλλο. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να γίνω προπονητής κάπου αλλού. Είχα την Εθνική Εφήβων για κάποιους μήνες, μετά σταμάτησα πήγα στην Αγία Παρασκευή, εκεί είχα δουλειά κι εκεί έμεινα».
Για Αγία Παρασκευή και το παιχνίδι καλού σκοπού: «Καλά είμαστε, ανεβήκαμε πέρυσι στην Α2 ξανά, έχουμε τρεις νίκες στα τελευταία παιχνίδια, προσπαθούμε να παίζουμε καλά κι όπου βγει. Κάνουμε και δράσεις. Ετοιμάζουμε ένα παιχνίδι με τους άσους του 1987 της Εθνικής. Θα γίνει 3 Ιανουαρίου στις 3 το απόγευμα με συμμετοχή των Καζάζη, Μουστακίδη, Τριανταφυλλίδη, Ντράγκοβιτς, Λυκούδη, Τερζάκη, με κόουτς τον Μαργαρίτη και τον Ανδρέα Θεοδωρίδη μάνατζερ. Εδώ και κάποιες αγωνιστικές η Αγία Παρασκευή έχει τον κουμπαρά του «Χαμόγελου του Παιδιού» και όποιος μπορεί προσφέρει στον καλό αυτό σκοπό. Και ημερολόγιο έχουμε ετοιμάσει από το οποίο μέρος των εσόδων θα διατεθεί για τον καλό αυτό σκοπό».
Για το αν θα έπρεπε να γίνει πασαδόρος: «Είναι αλήθεια πως ως παίκτης όταν έπαιρνα δεύτερη μπάλα υπήρχαν πέντε παίκτες στην επίθεση. κανείς δεν ήξερε που θα πάει η μπάλα.
Αναμνήσεις από τους παλιούς συμπαίκτες του: «Απίστευτες στιγμές, χαρές, λύπες. Δεν μπορείς να πεις μία γιατί θα αδικήσεις κάποια άλλη. όλοι ήταν καλοί συμπαίκτες αλλά με τον Φάκα και τον Λυκούδη παίζαμε απίστευτες άμυνες. Με τον Λυκούδη κάναμε μαζί ζέσταμα γιατί δεν ήξερε που θα καρφώσω. Κι έκανε έτσι καλό ζέσταμα. Με τον Τριανταφυλίδη σε κάποιο ματς πανηγυρίσαμε κουτουλώντας τα κεφάλια μας. Νικήσαμε κι από την στιγμή που μας πήγε καλά το συνεχίσαμε σαν γούρι για πολλά χρόνια».
Τηλεφωνική παρέμβαση Τριανταφυλλίδη: «Καλωσορίζω τον Σωτήρη που βγαίνει πάλι στην τηλεόραση. Άνθρωπος με χαμηλό προφίλ. Ήταν ο καλύτερος μπλοκέρ στην Ελλάδα σε υψηλό επίπεδο. Η αίσθηση στο μπλοκ ήταν μοναδική. Αυτή η κεφαλιά που λέει ξεκίνησε το 1985 στην Σάμο σε μια προετοιμασία όταν με τον Μιχάλη Γεωργαντή προπονητή κληρώθηκα να είμαστε συμπαίκτες με τον Σωτήρη. Το σημερινό μπιτς βόλει τότε ο Γεωργαντής το έβαλε στην προετοιμασία. Κανείς δεν ήθελε τον Σωτήρη γιατί ήταν νέος και άτεχνος τότε κι έτυχε σε μένα. Έλεγα θα χάσω. Κι όμως τους κερδίσαμε όλους κι από εκεί ξεκινήσαμε να πανηγυρίσουμε έτσι. Δηλώνω όμως ότι φταίει ο Σωτήρης γιατί από αυτή την κίνηση έχασα τα μαλλιά μου (γέλια). Έξω από το γήπεδο ο Σωτήρης είναι πιο ανοικτός άνθρωπος, έχει χιούμορ κάνει καλή παρέα. όποιος τον ξέρει από κοντά ξέρει πως ήταν πειραχτήρι. Τον Τασούλη (σ.σ. Τεντζέρη) τον είχε τρελάνει στα αποδυτήρια» (γέλια).
Για τον Μαργαρίτη και τον Καζάζη: «Ο Μαργαρίτης ήταν για μένα ο καλύτερος προπονητής. Τον είχα από την Εφήβων. Με πήρε στην Ανδρών και με καθιέρωσε. Από εκείνη την στιγμή δεν ξαναβγήκα από την εξάδα. Είχα καταπληκτικούς συμπαίκτες. Ο Στέλιος Καζάζης ήταν πολύ δύσκολος, ο Γόντικας που αν και κοντός είχε απίστευτο άλμα, αλλά και άλλοι πολλοί καταπληκτικοί παίκτες. Ο Καζάζης για μένα ήταν ο πληρέστερος Έλληνας βολειμπολίστας και πολύ κοντά ο Τριανταφυλλίδης».
Για τον γιο του και την κόρη του: «Είμαι περήφανος γι' αυτόν, παίζει ακραίος κι όχι κεντρικός, έπαιξε στην Αλεξανδρούπολη σαν φοιτητής τώρα είναι στον Απόλλωνα Σμύρνης. Περήφανος όμως και για την κόρη μου, είναι στην Θεσσαλονίκη και είναι γραμματεία των αγώνων του βόλεϊ».
Για τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε και που πλέον έχουν περάσει στο παρελθόν: «Περαστικά είναι όλα. Είχα πολλά προβλήματα από το 1986, έμεινα ένα χρόνο έξω τότε, έπαιξα ένα χρόνο το 1987, πήγα στο Πανευρωπαϊκό με 20 μέρες προετοιμασία. Είχα μια ρευματοειδή αρθρίτιδα τότε. Έμεινα άλλο ένα χρόνο έξω το 1988 για οκτώ μήνες και ήταν πρόβλημα και για τους ανθρώπους που με έφεραν στον Ολυμπιακό. Παίζω ένα χρόνο μένω εκτός το 1994 και το 2002 έκανα μια σοβαρή επέμβαση, ανεύρυσμα αορτής, με ανοίξανε. Έπαιζα στη Νίκαια τότε. Ευτυχώς το βρήκα γιατί δυο μέρες πριν είχαμε παιχνίδι και το πρόλαβα, το διόρθωσα και μετά από έξη μήνες ξαναέπαιξα βόλεϊ».
.jpg){kind=logo}
